Ο Θούριος του Ρήγα Βελεστινλή

«Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,

μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;

σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,

να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;

να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;

Κάλλιο 'ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!».

«Ελάτε μ' έναν ζήλον σε τούτον τον καιρόν,

να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν.

Συμβούλους προκομμένους με πατριωτισμόν,

Να βάλωμεν, εις όλα να δίδουν ορισμόν.

Οι Νόμοι νάν' ο πρώτος και μόνος οδηγός,

Και της Πατρίδος ένας να γένη αρχηγός.

Γιατί κ' η αναρχία ομοιάζει τη σκλαβιά.

Να ζούμε σα θηρία, ειν' πλιο σκληρή φωτιά».

Λ.Ι. Βρανούση, Ρήγας Βελεστινλής, Αθήνα 1963, δεύτερη έκδοση, σσ. 167-168.